Namorzyny lasy namorzynowe

Namorzyny

 

Namorzyny, lasy namorzynowe, mangrowe, mangrowia – wiecznie zielona, pionierska formacja roślinna wybrzeży morskich w niemal całej strefie międzyzwrotnikowej. Jej zasięg w tej strefie ograniczają zimne prądy morskie omywające zachodnie wybrzeża Ameryki Południowej i Afryki. Namorzyny stanowią formację ziemno-wodną powstającą na przybrzeżnych płyciznach morskich, w miejscach osłoniętych (rafami koralowymi, w zatokach, lagunach i ujściach rzek). Niektóre płaskie wyspy pokrywają w całości. Szerokość pasa namorzynów sięgać może kilku kilometrów. Na ogół występują w obszarze pływów morskich i dlatego bywają nazywane lasami pływowymi. Określenie to nie jest jednak ścisłe, bowiem nie zawsze w miejscach występowania namorzynów pływy są wyraźne[1]. Namorzyny zajmują około 150 tysięcy km2 (stan w roku 2010), przy czym między 1980 i 2010 rokiem ubyło ich 35 tysięcy km2. Państwa, na których wybrzeżach znajdują się największe zasoby tej formacji, to Indonezja (21%), Brazylia (9%) i Australia (7%).

Warunki siedliskowe
Namorzyny rozwijają się wzdłuż brzegów morskich oraz w ujściach rzek. Ze względu na pływy morskie często podczas przypływu namorzyny zalewane są tak, że widoczne są wtedy tylko korony drzew, podczas odpływu odsłania się powierzchnia gruntu. Ze względu na ograniczanie falowania przez mniej lub bardziej splątane korzenie i pędy roślin, w namorzynach intensywnie odkładają się drobnoziarniste osady, zarówno mineralne, jak i organiczne. Podłoża są zróżnicowane – od nagich skał koralowych po piaszczysto-muliste, przy czym rozkład cząstek organicznych pozbawia je tlenu.

Szata roślinna
Namorzyny tworzone są przez rosnące w bardzo różnym zwarciu krzewy i drzewa – od pojedynczych roślin po gęsto splecione zarośla i lasy, z drzewami przekraczającymi nawet 20 m wysokości. Zbliżone warunki siedliskowe spowodowały, że rośliny pochodzące z różnych rodzin wykształciły podobne przystosowania do specyficznego środowiska (wiele jest tu przykładów konwergencji). Do częstych cech roślin występujących w tej formacji należą: szczudlaste korzenie przybyszowe (stabilizują rośliny w grząskim podłożu), korzenie oddechowe zwane pneumatoforami (pozwalają korzystać z tlenu zawartego w atmosferze, wobec jego deficytu w podłożu), mięsiste organy ułatwiające bytowanie w warunkach silnego zasolenia oraz żyworodność (skiełkowana młoda roślina po opadnięciu od macierzystej lepiej zakotwicza się w podłożu i opiera falowaniu oraz pływom).

Ze względu na różny stopień tolerancji poszczególnych gatunków na falowanie, zasolenie i długotrwałość zalewania – zaznaczają się w obrębie formacji wyraźne pasy o odmiennym składzie gatunkowym o układzie równoleżnikowym w stosunku do brzegu morskiego.

Zagrożenia i ochrona
Mimo roli jaką namorzyny pełnią w środowisku, jest to formacja silnie zagrożona. Lasy zastępowane są przez saliny (zakłady przemysłowe wytwarzające sól przez odparowanie wody morskiej), stawy hodowlane, dzielnice zabudowy mieszkaniowej i rekreacyjnej, instalacje portowe. Po odlesieniu, na równinach bagiennych odgradzanych wałami ziemnymi od morza zakładane są uprawy ryżu. Namorzyny ulegają przekształceniom i degradacji także z powodu zanieczyszczeń środowiska, zaburzeń równowagi między wodą słodką a słoną. Ochrona tych lasów została spopularyzowana po wielkim tsunami na Oceanie Indyjskim w 2004 roku. W miejscach, gdzie lasy namorzynowe były zachowane, zadziałały jak bariera pochłaniająca energię fali i zarówno straty materialne, jak liczba ofiar były na takich obszarach mniejsze. Mimo szeroko zakrojonej kampanii na rzecz ich ochrony, zahamowano tylko nieznacznie tempo ich zanikania – do 0,7% strat powierzchniowych rocznie.

 

autor zdjęcia: US National Oceanic and Atmospheric Administration

 

źródło: Wikipedia

 

 

 

 

 

(4)

Wszystkie zdjęcia są własnością ich autorów. Zostały użyte na stronie wyłącznie w celach informacyjnych.
All pictures are property of their authors. They were used on the site for information purposes only

228total visits,1visits today